St. Thomas, Virgin Island US. The place to be!

Het weer: zon, alleen maar zon
Aantal foto’s: 261
Totaal aantal foto’s: 5966

@Marian: het schip is echt geweldig! We vervelen ons geen minuut.
@Caroline, Cindy en Natalie: dit schip is een van de grootste van de wereld. Er kunnen tussen de 5400  passagiers op (met een maximum van 6296) Hierbij tel je ook nog 2394 personeelsleden op. Dus al gauw ga je richting de 7500 mensen die met zijn allen in een schuitje op zee drijven. Hij is ook 361 meter lang en 72 m hoog boven de waterlijn. Hij telt 16 verdiepingen.
@Gwen: vandaag zijn we in St Thomas (Virgin Island US) geweest en morgen gaan we nog naar St Maarten.
@Marieke: het is ons behelpen en we hebben Yatzee meegenomen. Net zo leuk ;-)
@Saskia: krijg de indruk dat wij qua opvattingen niet al te veel verschillen. Had leuk geweest als we samen aan boord waren geweest hahahaha. Maar ik laat dit niet mijn vakantie beïnvloeden hoor. Ik weet ook heel goed dat we enorm boffen dat we hier zijn.
@Heleen: We hebben die wachtrij ook nog nooit meegemaakt. Maar we “Letting it Go”.
@Pieter: Ieder zijn ding en wij vinden cruisen echt een geweldig einde van een topvakantie. Even van A tot Z helemaal verwend en in de watten worden gelegd. En je komt ook nog op plekken waar je anders ook niet zo gauw komt. Super relaxed!

Vandaag was St Thomas aan de beurt. We lagen om 10:00 uur aan de kade aan. Dit is altijd wel fijn want dat houdt in dat je dan niet met een Tender op en neer hoeft te varen. Dit gaat dan vele male sneller om van boord af te komen. Om 9:00 uur stonden we (weer) in een wachtrij voor de Windjammer. Dit begint wel een puntje te worden. Misschien dat een iets kleiner schip voor de toekomst toch een idee. Ik weet het niet. We vinden dit schip echt geweldig met alle mogelijkheden die het biedt. Maar een wachtrij, zelfs om te mogen ontbijten, is misschien toch iets teveel van het goeie. Nu hebben we dit nog niet eerder meegemaakt deze vakantie, het zal er vast mee te maken hebben gehad dat iedereen nog gauw wilt ontbijten voordat hij/zij aan land gaat. Anders liggen er vast nog mensen op bed en is het wat beter verdeeld. Maar het ging toch vrij vlot dat we naar binnen konden. Toen werd het een sport om een tafel te vinden. Wij zijn natuurlijk met een grote groep en hebben ook een grote tafel nodig. Een tafel voor 4 redden wij niet. Maar ook die zagen we vrij snel. Natuurlijk stond hij nog vol met spullen van de vorige mensen maar er loopt zoveel obers en serveersters rond dat ze gelijk naast je staan om het af te ruimen en om het schoon te maken. Een groot gedeelte van onze groep (lees: mam en ik blijven achter) gaan dan al gelijk op pad om hun ontbijt bij elkaar te verzamelen, ieder neemt waar hij of zij trek in heeft, en komt dan weer terug. De serveerster zorgt ook nog even voor koffie en thee en dan gaan mam en ik op pad. Ondertussen weet ik wel zo´n beetje waar alles staat wat ik lekker vind en ben ook zo weer terug aan tafel en kunnen we gezellig met elkaar ontbijten. Dat loopt echt gesmeerd. 

Na het eten gingen we Solange en Mea naar de Kids Club brengen. Die hadden vandaag geen zin om mee te gaan aan wal. Yentle zit daarmee in een spagaat. Die vindt de Kids Club echt ZEER BENEDEN haar COOL ZIJN en wilt daar ook niet heen maar had ook niet zo heel veel zin om mee te gaan. Ze is verkouden geworden en voelde zich ook niet zo heel erg lekker. Maar daarin heeft ze dubbel pech want ik vind het geen goed idee dat zij de hele dag alleen in de cabin blijft of alleen op het schip rondloopt en ik heb ook een toilettas vol met eerste hulp middelen meegenomen. Dus een neusspray, twee paracetemol en een strepsil later stond ze gewoon bij ons in de lift die ons naar de gangway bracht.

Ik heb genoeg hulpmiddelen in mijn tas gestoken om haar de dag door te helpen dus we gingen op pad. Als je denkt dat je alles hebt gezien hier aan boord word je toch weer verbaasd. We gaan dus met een roltrap naar beneden. Echt……en roltrap. 

Daarna loop je even langs de bewaking waar ze je pasje scannen en dan loop je naar buiten. Het zonnetje in. We moeten een klein stukje lopen naar de poorten en daar werden we opgewacht door een steelband van kinderen maar ook door twee locals die daar heerlijk in het zonnetje zitten. Echt heel leuk maar wel van gepaste afstand. Gelukkig kon ik aardig inzoomen.

We lopen langs wat kleine winkeltjes naar de ingang van het havengebied waar heel veel taxi´s klaar staan om je overal heen te brengen. Het is een hoop geschreeuw en van alles wordt je “aanbevolen”. Voornamelijk zijn dit strandplekken en daar willen we niet heen. We kiezen voor downtown en dit kost 4 dollar per persoon. Het is een bijzondere taxi die open is en waar we met zo´n 20 passagiers tegelijk in kunnen.

Het is ook een hele rare ervaring als je ziet dat het stuur aan de goede kant zit (voor ons Nederlanders dan) maar ze rijden hier links. Het is iets waar je hersens toch wel even moeite mee hebben om zich aan aan te passen. Het snapt het niet echt en ineens lijkt me autorijden hier iets waar ik echt niet aan moet gaan beginnen. Al ben ik wel achter gekomen dat je hier je rijbewijs kan halen als je weet waar je stuur, je gaspendaal en je claxon zit. Die drie heb je blijkbaar het meeste nodig. Vol gas en ondertussen goed tuteren. Dan kom je een heel eind. 

Het was maar een klein stukje rijden en je kijkt je ogen uit. Dan worden we afgezet bij “Big Kahuna” maar eigenlijk zien we maar een bord dat voor ons belangrijk is. “FREE WIFI”. Natuurlijk hebben we dit wel op het schip (niet Free) maar daar kunnen we maar twee apparaten aan aansluiten. En daar viel mijn mobiel niet onder. Aangezien ik daardoor geen Whatsapp kan ontvangen en dus geen contact hebt met Marga wil ik heel graag zien of ze me foto´s van Little miss Pip heeft gestuurd. En ja hoor, zij en Carmen hebben me samen een aantal foto´s gestuurd waaruit blijkt dat ze het daar prima naar haar zin heeft. Toen ik op de foto´s reageerde kwam Marga gelijk online en hebben we nog even samen kunnen kletsen hoe het met Pip ging. Nou die is daar druk bezig iedereen zijn/haar hart te winnen en ze zal ook na een zondag best gemist worden. Ik weet dat de meiden ook heel graag een hondje willen en Pip heeft besloten hun te helpen. Overdag laat ze Marga niet met rust en is ze een gezellige schaduw waar je ongemerkt toch heel veel tegenaan praat (ik heb ook hele gesprekken met haar) en ´s avonds wordt de man des huizes op een dusdanige enthousiaste manier begroet dat dit toch ook wel jaloerse blikken van het vrouwenbestand oplevert. Waarom hij wel en wij niet. Pip herkent al het geluid van de auto waardoor ze al met heel veel plezier op hem staat te wachten en hij geen stap meer kan verzetten voordat hij haar begroet heeft. Hahahaha

Dit was wel even fijn om toch elkaar weer te horen. Yentle en Corrie gingen ook nog gauw even op het net om even hun sociale contacten aan te halen waardoor het ook heel gezellig voor Bert aan tafel werd hahahaha. Na een drankje gingen we nog even op zoek naar een restroom wat op zichzelf weer een ervaring was. Een lokale vrouw beheerd drie toiletten. Twee dames en een heren toilet. Een mandje met een grote papierrol staat daar tussen op een tafel en voordat je richting het toilet loopt moet je daar een stuk van afhalen om jezelf af te vegen. Gelukkig moesten wij alleen plassen en was er geen probleem. Ik kan me niets ergers voorstellen als je hebt gepoept en er achter komt dat je niet genoeg papier hebt meegenomen. Hoe ga je dat dan weer oplossen? Doortrekken gebeurde met bruinachtig water waardoor het leuk alsof je helemaal niet doorgetrokken had. Een mevrouw voor me maakte hier een opmerking over maar volgens de toiletdame was dit iets waar ze mee moesten leven op het eiland. Voor deze totale service mocht je een dollar in een potje stoppen. Hahahahaha het was weer een belevenis op zich.

Op naar het centrum. Die bestaat grotendeels uit een grote winkelstraat met alleen maar juweliers. Echt dat die mensen zo hun geld kunnen verdienen vind ik echt ongelofelijk. Er zitten er echt meer dan 20. Maar één juwelier had iets wat de rest niet had wat voor Yentle wel heeeeel aantrekkelijk was. Die had alleen maar Pandora armbanden. Daar loopt ze nu al een paar jaar voor maar elke keer stelt ze het toch weer uit omdat het zoveel geld kost. Maar vandaag had ze haar oma bij zich en die heeft even met haar gepraat. Ze mocht van ons haar spaargeld aanspreken en dus heeft ze nu de basis voor een heuse verzameling. Een armband, twee clips en een bedel. Dit werd een Mickey hoofd. Zo´n armband is een flinke investering maar ze is daar al een paar jaar voor aan het kijken. Het geeft ons zo ook de gelegenheid om een bedel cadeau te doen voor haar verjaardag of Kerst. Wat was ze blij, haar keelpijn en snotneus helemaal vergeten.

Toen gingen we door maar een hoop kwam toch op hetzelfde weer neer. Ook nog even een klein marktje bezocht waar de Micheal Kors je om de oren vlogen. Maar die kwamen nog niet in de buurt van de prijzen die op het schip gevraagd werden. Helemaal niet nep hoor!! Met een beetje afdingen waren ze nog goedkoper dan een Albert Heijn big shopper hahahaha. Toen liep het tegen twee uur en wilden we weer terug richting het schip. Ik was toch heel benieuwd hoe mijn twee meisjes het hadden gehad bij de Kids club.

Dus weer in een taxi en richting de haven. Ons schip is moeilijk te missen maar ligt in een andere haven dan de andere cruiseboten. Nog even stil staan bij de 2 locals die nog maar een heel klein beetje van plek waren veranderd en weer door de douane richting schip.

Daar aangekomen hebben we eerst even wat gedronken en gegeten en toen gingen we naar Solange en Mea. Die hadden het daar prima naar hun zin gehad al geloof ik Mea meer dan Solange. Zij vond de taalbarrière toch een groter probleem dan Mea. Maar het was hun allebei goed bevallen. Maar aangezien ze het voorstel kregen om mee te gaan zwemmen hadden ze zo hun teenslippers aan en waren ze uit de club. Bye bye and thank you. 

                                      

Kenneth ging met de meiden naar boven en ik ging met Corrie en Bert lekker op hun balkon zitten. Ik had geen zin om mee te gaan.
Dit keer was er niet een lange rij voor het bodyboarden (de meeste mensen waren nog aan land) en gingen ze zich gauw opgeven. Helaas voor Mea kwam ze net twee centimeters te kort en mocht ze niet bodyboarden. Solange mag dit wel maar niet flowriden en Yentle mag alles. Dit wordt duidelijk gemaakt door de polsbandjes die ze aangemeten kregen. Ze vonden het geweldig al zag Mea er iets minder de lol van in.

Vanavond was het tijd om naar de foto´s te gaan kijken. De shop werd weer gesloten, het licht gedimd en we kregen een fotovoorstelling op een groot televisie te zien. Wat een prachtige foto´s zijn dit geworden. Alle 109. Die man had echt zo ontzettend goed werk geleverd. We wisten echt niet welke we moesten kiezen. Het was een probleem. Dus hoe ging het nu verder. De pakketten die geleverd werden waren echt niet goedkoop en zoveel geld wilden we er niet aan uitgeven maar na een hoop heen en weer gepraat zijn we er toch uitgekomen. Een deal waar we samen goed mee kunnen leven. Hij tevreden en wij super blij. We gaan ze eind van de week krijgen op DVD dus ik kan nu niets laten zien maar ik kan niet wachten om er straks een aantal uit te kiezen en die een plaatsje te geven in mijn woonkamer. Echt heel mooi zijn ze geworden. Ze zijn allemaal in het zwart/wit maar met onze kledingkeuze spreken de foto´s alleen nog maar meer. Zo gauw ik in Nederland ben zal ik er een aantal bij de nabeschouwing plaatsen. Wij zijn er in ieder geval heel erg trots op.