Een aantal VLOGS van Yentle

Vlog 14 Hollywood Studio´s

Vlog 15 Een klein vlogje

Vlog 16 Universal Studio´s, 

Laatste dag Orlando

Lost and Found. Een terugkerend iets deze vakantie. Gelukkig altijd wel met goede afloop.

Het weer: regen, zon, regen, zon, bewolkt
Aantal foto’s: 146
Totaal aantal foto’s: 6597

@Nicole: Pip was gelukkig dolblij en wij zo mogelijk nog blijer toen we haar zagen. Maar ze is super goed verzorgd en verwend bij mijn vriendin en je kan aan alles merken dat ze het daar ontzettend goed naar haar zin heeft gehad. Zij zullen haar na 3,5 week ook heel erg gaan missen.
@Marleen: ook deze terugreis heeft weer een verhaaltje.
@Rick, Arianne, Esther en Saskia: Ik wil heel graag een paar weekjes voor jullie teruggaan hoor! Dan blijf dagelijkse opstart nog even doorgaan hihihi
@Esther: Die sushi date staat. Even via messenger weer contacten.
@Janette en Mariska: Ik kan het cruisen jullie alleen maar ten volle aanbevelen. Wij vinden het geweldig en het is een eind van je vakantie waar je als eerste enorm in de watten wordt gelegd en je komt ook nog op plaatsen waar je zo een twee drie niet een vakantie naar boekt. Wil je meer info dan kan je me altijd contacten.
@IEDEREEN: de vliegreis zelf is helemaal goed gegaan. Daarvoor en daarachter zit echter nog wel een verhaaltje

LOST AND FOUND. Iets wat godzijdank wel elke keer is gebeurd. We waren het LOST maar gelukkig ook weer FOUND

Vandaag was onze laatste dag op Amerikaanse bodem deze vakantie. Wat mij betreft altijd een stressdag. Een reisdag vind ik altijd zeer stressvol. Vanmorgen begon het alweer leuk.  Alle plannen die we gisteren hadden gemaakt werden gewijzigd. We wilden eerst met de Avis bus naar het verhuurbedrijf maar deze reed niet naar de vestiging wat ik had aangevinkt als ophaalplek. Wist ik veel wat veel makkelijker was toen ik de huurauto regelde. Ik had toen het idee dat het strand dichter bij de haven zou zijn dan het vliegveld. Maar helaas, dat was dus niet het geval. Dat had ik gisteren nog even bij Guest Relations nagevraagd.

Dus vanmorgen  stonden we maar iets vroeger op zodat we iets vroeger kon ontbijten zodat de mannen iets eerder van boord af konden gaan. Zij gingen samen met een taxi naar “ons” verhuurbedrijf. Wij vrouwen bleven aan boord totdat het onze beurt was om van boord af te gaan. Nou was het de bedoeling  dat wij om 10:00 van boord af zouden gaan maar dat werd dus 9:15 uur.

Ach we zouden wel zien waar dat zou gaan eindigen, we sloten ons maar aan in de rij om van boord af te gaan. Toen we nog in de rij stonden om naar buiten te gaan, kreeg ik van Kenneth een sms dat ze de auto’s hadden en dat ze er aan kwamen . Toen we van boord af kwamen, kwamen we in een grote hal waar onze koffers op ons stonden te wachten.

Wij hadden onze koffers bij 41 staan en die van Corrie zouden bij 43 staan. Ja zouden staan. Want al stond er daar wel twee koffers. De derde koffer was “missing in action”. We hadden en kruier gevraagd voor hulp met alle koffers en die had ze allemaal al op zijn kar gestapeld maar die ene konden we echt niet vinden. Alle koffers wel drie keer langs gelopen met een kruier op mijn rug die me maar bleef vertellen dat ik erover heen keek. Nou was Corrie ook geen grote hulp want toen ik haar vroeg hoe haar koffer eruit zag was die volgens haar zwart en middel groot!!! Alsof dit iets duidelijkheid bood. Maar gelukkig had de koffer wel rood tape om het handvat heen. Dit hadden we al tijdens onze eerste vakantie richting Amerika afgesproken. Al onze koffers hebben gele handvaten. Al Corrie en Bert koffers hebben rode handvaten. Dat scheelt altijd zoeken bij de koffer carrousel als je je koffers weer moet ophalen. Maar geen ene koffer had daar een rood handvat  dus hij stond er echt niet tussen.  Toen ik hulp ging vragen werd ik door verwezen naar “Lost and Found”. Daar zou hij vast tussen staan. Dus ik daar naar toe. Maar daar stonden welgeteld drie koffers en geen een er van was zwart en had een rood handvat. Gloeiende gloeiende, gaat het nu al weer beginnen??? Hoe moet ik een koffer gaan omschrijven in het engels. Wist ik daar wel alle woorden voor??? Ik stond nu voor de balie van de Lost and Found en probeerde met die mevrouw achter me in gesprek te komen dat een koffer van mijn ouders kwijt was. Erg aardig was ze niet en dat hielp de situatie natuurlijk ook niet. Net op het moment  dat ik wilde gaan beginnen  met het beschrijven van de koffer hoorde ik een hoop gejuich achter me. Yentle had oma’s koffer gevonden. Vele rijen verder maar ze was gewoon elke rij af blijven zoeken. Hij stond nog niet in de buurt van waar hij hoorde te staan EN………hij was blauw!!!!! Weliswaar donkerblauw maar toch blauw. Wel met een rood handvat en haar naamtag hing eraan dus we wisten wel zeker dat het haar koffer was. Het maakte me op dit moment al lang niet meer uit. Ik hoefde niets te omschrijven of  in te vullen. Joepie!!!!

Yentle heel trots op zichzelf dat ze het probleem had opgelost. Oma heel blij dat ze haar koffer terug had, die kruier blij want hij kon eindelijk verder gaan en ik extreem opgelucht dat ik dit probleem niet hoefde te tackelen. Op naar de douane waar we na een lange, lange, lange, lange rij makkelijk voorbij konden lopen. In de buitenlucht bracht hij ons naar de hoek en stapelde gauw de koffers van zijn kar. Hoe eerder hij van ons verlost was, hoe beter . Hij had al veel tijd en daardoor geld verloren. Nou maakte hij dat toch wel goed door ons een belachelijk hoog bedrag te vragen maar op dat moment waren mijn moeder en ik zo blij dat alles weer op zijn pootjes terecht was gekomen dat we niet eens de strijd met hem aan wilde gaan om wat van die prijs af te dingen. En op dat moment kwamen Kenneth en Bert ook aanrijden. Dus WTF we gaven hem het geld, hij verdween, de mannen stopten met de auto’s en konden de koffers inladen. Huppiekee instappen en wegwezen. Op naar Orlando. Een drie uur durende rit voor de boeg.

Toen we trouwens van boord af kwamen regende het. Niet veel maar de lucht was behoorlijk grijs en grauw. Richting Orlando veranderde dat gelukkig weer naar blauw maar er waren wel grote dotte witte wolken. De drie uur durende rit is saai, je ziet niet veel maar af en toe zagen we borden met plaatsnamen voorbij komen waar we wel om moesten lachen. Tenminste Kenneth en ik want de meiden lagen achterin te slapen.

Yentle had ons na haar grote vonst (natuurlijk gebruik maken van de stemming) gevraagd of we in Kissimmee  nog even naar de Primium Outlet konden gaan omdat ze nog iets in de Disneystore wilde gaan kopen. Omdat de verwachting was dat we om 14:00 uur zouden aankomen en we eigenlijk pas om 17:30 uur op het vliegveld hoefden te zijn vonden we dit wel een goed plan. Misschien dat we dan wat daar konden eten bij de foodcourt. Dan hadden we een goede basis voordat we het vliegtuig ingingen en wanneer het eten niet te verteren zou zijn. Toen we daar aankwamen was het echt MEGA druk. Ik was even vergeten dat het dit weekend “back to school”- sale was. Er was bijna niet te parkeren. Uiteindelijk was het de mannen gelukt de auto’s kwijt te raken in de parkeergarage nadat ze ons er al uit hadden gelaten. We hadden namelijk een plasser. Maar voordat we elkaar ontmoeten waren wij al in een drukke Disneystore geweest en stonden we ze op te wachten bij een overvolle foodcourt. Er was geen plekje meer vrij, er stonden lange rijen voor ieder eettentje. Er  was gewoon niet binnen te komen. Dus net  toen de mannen arriveerden nadat ze de auto hadden geparkeerd gingen we maar weer terug maar de parkeergarage om daar weg te gaan. Het was gewoon niet te doen. Dan maar gelijk door naar het vliegveld.

Aangekomen op het vliegveld zijn wij vrouwen uit de auto gestapt met alle koffers en alvast naar binnen gegaan. De mannen gingen de auto’s wegbrengen. Binnen gekomen gingen we eerst bij een muurtje staan en daar kwamen de mannen ook. Toen wilde ik gaan kijken waar de balie van Aer Lingus was en toen zag ik dat daar al een flinke rij aan het vormen was. Gauw de andere halen en er achter gaan staan.

Om half vijf gooiden ze de balies open en waren we al vrij snel aan de beurt. De koffers werden doorgelabled voor Amsterdam en wij konden op zoek naar de foodcourt.

Daar even wat gegeten. Kenneth mikte nog een grote beker cola om (even een deja vu momentje met vorig jaar) maar dit keer geen schade met kleding. Door naar de douane om daar doorheen te gaan. Dat ging snel. No problem. Toen we voor het treintje stonden te wachten zagen we buiten dat het regende en weerlichten.

Maar het was nog vroeg, dat zou vast wel afgelopen zijn als wij zouden moeten opstijgen. Nou helaas dat was dus niet zo. Het bleef weerlichten en regenen. Het luchtruim was nog steeds dichtgegooid. We zijn dus ook later vertrokken al had ik ook toen niet verwacht dat we überhaupt zouden vertrekken want ook toen zag ik nog bliksem in de verte. Ondertussen was het donker buiten geworden dus  was de bliksem goed te zien.

Best wel een eng idee om dan in de lucht te vliegen. Maar blijkbaar mochten we toch want de piloot zette de motoren aan en reed ons naar de startbaan. Ik denk dat dit luchtruim open was omdat dit van de storm vandaan was want zo gauw we in de lucht waren ging ook alles prima. De piloot vertelde ons dat we er 7,5 uur over zouden doen. In de lucht kregen we eerst weer ons natje en droogje verzorgt. Het eten ben ik niet eens aan begonnen want alleen de lucht ervan maakte me al misselijk en ik zat toch nog vol van het eten van de foodcourt. Aer Lingus is wel gaan bezuinigen op de presentatie van het eten. Je kreeg het nog net niet in je handen gestopt maar echt geen mooie bakjes meer waar alles in zit met een deksel erop. Gewoon een plastic bakje met huishoudfolie erover heen getrokken. En dat is toch pielen om het er weer af te krijgen.

Het inflight entertainment system was dit keer echt geweldig. Geen afstandsbediening maar een veel beter touchescreen die overal gelijk op reageerde. Weer hele nieuwe films waar de meiden heel vrolijk van werden.

Om 00:00 gingen de lichten uit en konden de mensen slapen. Ik was vergeten mijn melatonine tabletjes in mijn tas te stoppen dus  echt een flink stuk achter elkaar doorslapen kon ik wel vergeten, Twee lange films, een tijdje patience en bejeweld later ben ik het toch nog even gaan proberen en lukte het me om zeker wel 1,5 uur te doezelen. Echt diep slapen was het niet. Iedereen , behalve Corrie heeft wel kunnen slapen al is het voor sommige een stuk minder dan voor andere. Ook was de timing van het in slaap vallen niet optimaal want Yentle besloot dit pas het laatste kwartiertje te doen en ook Solange wachtte tot het laatste uurtje. Die twee kregen we haast met geen mogelijkheid wakker. Als een zombie liepen ze achter ons aan door de connecting flights en toen we wat gingen drinken gingen zij nog even een uurtje verder met slapen. Dit lag toch een stuk lekkerder dan zo’n vliegtuigstoel. Solange knapte na dit uurtje wel op maar Yentle bleef er flink last van houden en was de wachttijd ook niet op haar gezelligst. Het laatste half uurtje was ze pas weer een beetje te pruimen.

Toen was het weer tijd om te boorden. Om een of andere mysterieuze reden hadden Solange,Mea, Corrie en Bert Priority boarding gekregen en de rest van ons Zone D. Nou gaven ze al gelijk aan dat ze met Zone A zouden gaan beginnen dus dat zou inhouden dat Kenneth, Yentle en ik nog wel een tijdje moesten wachten. Ja daaaag, dat ging dus niet gebeuren. We gingen met zijn allen in de rij voor Priority boarding staan en gelukkig werd daar ook niet moeilijk over gedaan. Zeker niet toen ze zagen dat we één gezin vormden. Dat was wel prettig want nu konden we wel als een van de eerste aan boord en hadden we nog alle ruimte in de overhead cabins voor onze trolly’s.

De reis van Dublin naar Amsterdam duurde 1 uur en 10 minuten dus dat was lekker snel. Voordat je het wist begon de daling alweer.

Al lukte het ook nu Yentle niet om wakker te blijven. In de gekste posities is zij gaan liggen om te gaan slapen. We hebben het maar opgegeven om haar te vertellen dat dit niet zo’n goed idee is en dat ze daar vannacht waarschijnlijk last van gaat krijgen. Ze kan het ook niet helpen en voelt zich zelfs beroerd van de vermoeidheid. We zien wel hoe het gaat aflopen.

We vertrokken vanuit Dublin met prachtig weer en boven de wolken was het helemaal prachtig.

Zoals gezegd was de vlucht zo voorbij en landen we in Schiphol bij de D-gate. Natuurlijk weer de laatste gate van de pier (we zijn niet anders gewend) en konden we weer een flinke trippel maken. Maar dat was wel even goed voor de bloeddoorstroming in de benen.

Aangekomen bij de bagagebanden moesten we bij nummer 10 zijn. Ook daar even wachten, even op de wifi van Schiphol. Ik kreeg een geweldig filmpje van mijn lief Claudia en haar gezin die ons welkom thuis heten (terwijl ze zelf in Mexico op vakantie is). Echt zo geweldig leuk en lief dat ze dit gedaan heeft.

Gelijk even Marga op de hoogte gesteld dat we geland waren en hoe laat we ongeveer verwachten bij haar aan te komen voor Pip. Dit alles gedaan voordat de koffers kwamen. En toen die kwamen kwamen er acht ook héél snel. Een voor een kon Kenneth ze gelijk van de band af trekken. En toen was het wachten op één koffer. Dit keer was er een van ons “missing in action”. Netjes staan te wachten totdat bijna alle koffers opgehaald waren en die laatste drie al vijf keer het rondje hadden gemaakt. Maar onze koffer zat er niet bij.

Nou had ik eergisteravond nog een briljante ingeving (vond ik toen) om van elke koffer een foto te maken hoe hij eruit zag voordat hij op de gang werd gezet. Zodat als er bij pech eentje kwijt zou raken dan hadden we altijd een foto hoe hij eruit zou zien. Toen we vanmorgen op zoek waren naar mijn moeders koffer stond ik hier ook over op te scheppen (HAD IK NATUURLIJK NOOIT MOETEN DOEN!!!!!) dat ik dat idee had gehad en dat zij dit in het vervolg ook zou moeten doen. Dan had ze gelijk een foto paraat van de koffer die ze kwijt was.
Dus toen werd het tijd om naar de Service Balie van de KLM te gaan (die vertegenwoordigen Aer Lingus hier in Nederland) om mijn koffer als LOST aan te geven.  Dat nam natuurlijk wat tijd in beslag want ik was daar niet alleen dus ook nu moest ik netjes in rij gaan staan. Toen ik aan de beurt was kon ik gelukkig wel gelijk die vrouw van alle nuttige informatie voorzien want ik had alle boardingpassen nog, de kofferstickers EN……..een foto van de missing koffer!!!!! Het was er natuurlijk ook om vragen, zucht!! Volgens die mevrouw kwamen in 95% van de gevallen alle koffers weer terecht. Een deel van mij was er natuurlijk weer van overtuigd dat wij vast bij de laatste 5% zouden horen maar een ander deel (groter deel) dacht maar aan Yentle’s telefoon en daarbij was ook alles goed gekomen. Dus na alle rompslomp vertrokken wij maar naar de vertrekhal. Daar stonden wij vrouwen weer te wachten met onze koffers op twee karren terwijl de mannen de auto’s haalden bij P3. Dit ging gelukkig vrij vlot en al heel snel zaten we in twee volgeladen auto’s richting Barendrecht. We gingen eerst de koffers thuis afzetten.

Nadat we dit hadden gedaan, letterlijk binnengezet en weer doorgereden, reden we door naar Marga waar ons een dolgelukkige Little miss Pip ons verwelkomde. Gelukkig was ze niet boos en wist ze van gekkigheid niet wie ze als eerste moest begroeten en voor hoe lang. Nou werd het haar ook niet makkelijk gemaakt door die meiden want die deden nog net niet een partijtje worstelen over het feit wie haar als eerste mocht knuffelen en voor hoe lang. Het is zo heerlijk weer om haar beet te houden en het is geweldig om te zien dat ze zo blij is.

Ook is het heerlijk om te zien hoe goed zij het heeft gehad en je de liefde ziet die zij aan iedereen heeft gegeven maar ook heeft gekregen. Ze heeft daar echt een paar harten veroverd. Zelfs eentje die ik niet zo snel verwacht had maar uit de verhalen heb ik begrepen dat ze hem ook wel hele speciale aandacht heeft gegeven en dan is de sterkste man zelfs een zacht ei als ze haar charmes op je los laat hahahaha. Ol had geen schijn van kans.
Ze hadden ook op eten op ons gerekend dus dat was wel makkelijk. Na het eten storten we in en gingen we richting huis. Daar stonden nog die VIJF koffers op me te wachten en die wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk leeg maken. Deels omdat ik die koffers uit mijn huis wilt hebben maar ook omdat ik wilde zien wat ik nu allemaal kwijt was. Dat werd al snel duidelijk. Gelukkig ook een hoop nieuwe spullen niet maar het was wel onze grootste koffer. Daar zat dus ook het meeste in.

Maar om 21:59 uur kwam het verlossende woord. Ze hebben onze koffer FOUND!!!!! Ppfffffffff wat een pak van mijn hart. Het vervoersbedrijf gaat contact met ons opnemen en dan zal hij zo snel mogelijk worden de bezorgt. Volgens die mevrouw van de KLM vanmiddag zal dit dan morgen of uiterlijk een dinsdag zijn.

Dit was dus weer onze terugreis. Vandaar dat ik er ook altijd een hekel aan hebt. Het kan nou nooit eens stressvrij zijn. Ik hou mezelf maar voor dat als je niets meemaakt je ook niets te vertellen heeft maar soms wou ik wel eens dat ik niets hoefde te vertellen. Gewoon alleen. Alles ging prima, we zijn zonder bijzonderheden thuis gekomen. Ik geloof niet dat dit iets is wat ons gaat lukken maar een mens kan blijven hopen natuurlijk.
Van de week zal ik nog een nabeschouwing schrijven over de hele vakantie maar voor nu wil ik iedereen bedanken voor alle leuke reacties en het gezellige meelezen. De statistieken laten zien dat ik een hoop volgers had per dag. Natuurlijk doet niet iedereen reageren maar het maakte wel dat ik ’s avonds nog even dat uurtje langer doorging om het af te maken. De wetenschap dat mensen onze belevenissen leuk genoeg vonden om mee te lezen. Nogmaals bedankt!

  

dagje een, dagje TWEE, dagje dagje op de zee

Het weer: alleen maar zon
Aantal foto’s: 115
Totaal aantal foto’s: 6451

@Arianne: Disney is bij ons ook nog steeds favoriet hoor maar deze boot komt toch wel heel dichtbij. Ieder schip heeft zijn bijzonderheden die de ander niet heeft waardoor het toch wel heel moeilijk kiezen wordt. Maar de Disney Experience is zeker HEEL bijzonder!!
@Rick: Het lukt nog steeds prima al zijn de laatste uren nu wel ingegaan.
@Saskia: dank je wel voor je compliment en het is inderdaad niet gelukt om op mijn gewicht te blijven (daar heb ik geen weegschaal voor nodig hahahaha) maar straks in Nederland ga ik er weer even flink tegenaan. Dan komt het weer goed.
@Nicole: Vormen we een afvallersclubje hahahaha.
@Arianne, Mariska, Marleen, Saskia, Yvonne, Nicole, Mandy, Denise, Marian en Marga: We zijn zo ontzettend blij met de foto´s. We raken er niet over uitgepraat.

Vandaag was de laatste volle dag op de boot en ook die was de gehele dag op zee. Eigenlijk valt er daardoor ook niet zo heel veel over te vertellen. Ik had gisteren al geroepen dat het vandaag “Laat-Jacque-vanmorgen-in-bed-blijven-dag” was. Dus de rest ging lekker zonder mij ontbijten. Ik had geen zin om weer zo vroeg mijn bed uit te komen. Al heel de vakantie is het toch wel vroeg dat we in actie komen. De ene dag wat vroeger dan de ander maar als je met zijn allen wilt ontbijten dan is het toch wel voor iedereen leuk dat je de andere niet te lang laat wachten. Maar als ik iets heerlijk vind, dan is het gewoon lekker in mijn bed ´s morgens nog een tijd een boek lezen. Een kopje thee erbij en voor de rest niets. Geen mensen om me heen, Me-time!!

Ik heb heerlijk kunnen genieten van mijn boek terwijl de andere boven aan het eten waren. 

Toen ze terugkwamen hadden wel iets lekkers voor me meegenomen en voordat we het wisten waren de meiden vertrokken naar het zwembad. Die hebben zich de hele dag prima vermaakt op Deck 15. 

Om 11:00 uur kwamen Corrie en Bert om gezellig wat met elkaar te doen. Omdat ik nog niets had gegeten gingen we richting Central Park. Daar zit het Park Cafe en daar kan je de heerlijkste salades zelf samenstellen en ook een ongelofelijk lekker broodje rosbief krijgen. Die was al eigenlijk heel de week naar me aan het roepen maar elke keer kwam het er niet van. Maar vandaag was de dag en wat was die HEERLIJK!!! Zo mals en zacht dat vlees en een beetje mosterd erbij. Oh als ik daar toch maar eerder aan begonnen was. Dan had ik daar zeker elke dag ruimte voor gemaakt. 

Mmmmmmmm. Ik had er zelfs al een hap van genomen voordat hij op de foto ging. Zo gulzig was ik. Mijn gesmul was zo overduidelijk hoorbaar dat bij andere drie wel heel nieuwsgierig werden naar dat lekkers. Dus ondanks dat ze wel ontbeten hadden gingen ze ook het Park Cafe naar binnen en kwamen met een salade en/of een broodje naar buiten. 

Na het eten gingen we naar boven. Deck 15 riep ons. De senioren gaven aan dat ze liever niet in de zon wilden gaan zitten want er waren gisteren toch wel een paar plekjes op hun lichaam verbrand ondanks hun smeren en omdat er nu ook weer geen wind stond was het wel heel warm in de zon. Dus even rondlopen voor een bedje. Het viel ons gisteren ook al op dat ondanks het een zeedag was, het toch niet megadruk was. Er is zoveel te doen om het schip dat de mensenmassa goed verspreidt is en er waren nog vele bedje vrij. Nou hadden wij wel veel mazzel want we konden terecht in een “booth”. Deze bedden hebben nog een extra kussen om op te liggen. Dat konden we wel heel erg waarderen. Ook was de steelband weer aan het spelen en dat geeft zo´n lekker sfeertje. Die steeldrum geeft zo´n heerlijk geluid. Je moet er wel een beetje op dansen als je aan het lopen bent.

Rond twee uur hadden we het wel gehad en gingen we naar de Promenade om wat te drinken. Mea ging wel met ons mee maar de andere twee bleven boven. Dit keer kwamen we Gloria tegen waar Mea nog even gauw mee op de foto ging. Wat een boffert! Aan boord heb je een Dreamworks kanaal op de televisie waar een aantal films van Dreamworks non-stop worden afgespeeld. Madagascar hebben ze dus deze week zeker wel 10 x gezien. Niet altijd de volledige film maar zeker wel 10 keer delen ervan. Ook Puss in Boots, Kung Fu Panda II, How to train your dragon en Monsters vs. Aliens. Die films heb ik regelmatig langs zien komen. En nu hoor je ze niet klagen dat ze het niet kunnen verstaan en of die film ook in het Nederlands gesproken te krijgen is. Ook hoor je ze niet zeuren over gebrek aan ondertiteling. En nog steeds zitten ze aan de scherm gekluisterd. We zullen het thuis wel weer gaan meemaken maar nu konden ze het ook  zonder. 

Toen werd het toch echt tijd om aan de koffers te beginnen. Corrie en Bert hadden vanmorgen al twee koffers ingepakt dus die konden nog voor een rondje blijven maar ik had nog vier koffers op me wachten en het zou nu echt een precisie zaakje gaan worden want toen we uit de villa vertrokken ging er van alles mis en leek het er even op dat we nog een extra koffer moesten gaan kopen voordat we naar het vliegveld zouden gaan (ja ja, ik weet het. Ik heb veel kleding gekocht hihihi). Dus het was van groot belang dat we het nu zo gaan verdelen dat dit niet nodig zou zijn. En warempel……het is gelukt!!! We hebben alles in de zes koffers, vier rugzakken, een handtrolley, een flinke schoudertas en een strandtas gekregen. Die strandtas zal gaan meevallen omdat hier de kleding in zit die we willen gaan aantrekken voordat we het vliegtuig instappen. We zijn dan toch altijd liever wat dikker aangekleed omdat we dan de nacht ingaan en we het lekker warm willen hebben.

Toen we in de cabin kwamen zagen we dat de stateroom attendant de tags hadden neergelegd voor de koffers. Op die tags moet je je NAW gegevens invullen en daarop staat ook een cijfer. Die moet je dan om het handvat van je koffer doen en vanavond voor 23:00 uur buiten de deur van je cabin hebben gezet. Hier worden ze dan vanavond/vannacht opgepikt en kan je ze de volgende morgen in dat vak met het cijfer terugvinden. Ook vonden we een lijst met de tijden wanneer je verwacht werd in het theater om van boord af te gaan. Wij hadden eerst tagnummer 3 en wij waren een van de eerste die van boord af mochten. Wij mochten ons al om 8:00 uur melden. Corrie en Bert hebben tagnummer 43 en die mogen zich om 10:00 uur melden. Nou dat ging natuurlijk niet werken. Het kon niet zo zijn dat wij beneden nog twee uur op hun moesten gaan wachten voordat zij van boord af konden. Ze konden waarschijnlijk wel eerder maar misschien waren dan de koffers nog niet klaar voor het meenemen. We moesten dit maar even gaan vragen.

Eerst eten. Het was de laatste keer en omdat we de gisteren niet waren geweest was onze ober nu heel blij om ons te zien. Ook duurde het weer even voordat de andere tafeltjes gevuld waren dus we kregen weer zijn onverdeelde aandacht. Gelukkig duurde dit niet al te lang en kwamen de gasten van de andere tafels ook. Aan het einde van het diner werden alle obers nog even in het zonnetje gezet en namen we afscheid van elkaar. Het was een week van DIK in de watten gelegd worden tijdens het eten. Hij heeft zijn fooi dik verdient.

Na het eten wilden we naar Guest Relations om het met die tags te regelen maar we kwamen terecht in de Farewell Party op de Promenade. Was op zich niet heel bijzonder maar wat een prachtig plafond werd dit zeg! Vol met kleuren en lichtspel. Er werd gezellige muziek gedraaid en de lichtshow deed daaraan mee. Verschillende mensen van de Animatie werden in het zonnetje gezet en aan het eind kwam ook nog King Julian van Madagascar even een potje swingen. Was wel even leuk om dit allemaal gezien te hebben. Bij de Guest Relations kon alles geregeld worden en we kunnen nu gelijk met Corrie en Bert van boord af.

Nu zit ik het laatste blog aan boord te typen is het buiten flink aan het flitsen. Of het ook echt dondert kan ik niet goed horen want de ramen en wanden zijn (gelukkig) behoorlijk dik. Het is wel een bijzonder gezicht om elke keer een lichtflits in het zwart te zien want voor de rest zien we helemaal niets. Voor morgen staat er weer een pittige dag. We gaan nu om 10:00 uur van boord. Proberen met alle koffers in de Avis bus te komen die ons dan naar het verhuurbedrijf zal brengen. We hebben weer twee auto´s gehuurd waarmee we naar Orlando MCO zullen rijden. Daar gaan we maar gelijk het vliegveld op. Er zijn daar genoeg winkeltjes en eettentjes om ons te vermaken. We gaan hopelijk om 20:30 uur (lokale tijd) de lucht in. In principe hebben we meer dan genoeg tijd om alles op ons gemak te kunnen doen maar het reizen zelf vind ik altijd behoorlijk stressvol. Ik zal blij zijn als ik morgenavond in het vliegtuig zit en we op tijd zullen vertrekken. Al hebben we ruim de tijd voor onze overstap in Dublin. Wanneer we aankomen in Amsterdam brengen we eerst de koffers naar Barendrecht om vervolgens met gierende banden richting Little miss Pip te gaan. We moeten wel eerst de koffers naar huis brengen omdat we anders geen ruimte hebben voor al haar spulletjes maar het is uitladen en weer door.
Ik zal mijn best doen om nog een verslag te maken wanneer ik onderweg ben maar anders zal die zo snel mogelijk verschijnen bij thuiskomst. En natuurlijk een nabeschouwing over de hele reis. Dan is het voor ons weer voorbij.