We hebben de cruise achter de rug en we hebben er zeker van genoten maar deze vakantie zal zeker niet in onze top vijf van leukste en beste vakanties komen.
Natuurlijk komt dit in de eerste plaats door het feit dat we Solange achter hebben moeten laten. Ik weet dat elke moeder dit een keertje mee zal gaan maken. Op vakantie gaan zonder je kind(eren). Ze worden ouder, maken eigen plannen, willen niet meer mee. Of je kiest er voor om een lekker gezellig met die vreemde man erop uit te trekken. Die man die je vaag bekend voorkomt als diegene waar het ooit zo leuk mee was als je samen was en waar je verliefd op werd, samen ging wonen en kinderen kreeg. Daarna verdween je eigen leven en die met hem samen zo'n beetje naar de achtergrond. Die eerste keer vind iedereen zwaar. En ik ben ervan overtuigd dat ik het straks nog zeker drie keer zwaar zal krijgen. Maar toch vind ik dat anders.
Als kinderen ouder zijn en zelf beslissen dat ze niet meer mee willen omdat ze met een groep vriendinnen op vakantie willen gaan is dat een natuurlijke lijn. Die kan je verwachten.
Als je alleen met je man op pad gaat en je laat (in ons geval) alle drie je kinderen thuis dan is het voor je gevoel tenminste een gelijkheid.
Maar wij lieten er één achter en zij is pas negen. Ze heeft eigenlijk helemaal nog niet de leeftijd om niet mee te willen. Als zij in iedere andere situatie had aangegeven dat ze niet mee wilde had ik "pech gehad" tegen haar gezegd. "Je hebt drie tellen om je koffer te gaan pakken anders kies ik al je kleren uit en ik weet zeker dat ik hele interessante combinaties in jouw kledingkast kan vinden". Gezien het feit dat mijn kinderen best wel een uitgesproken eigen mening hebben over hun kledingkeuze denk ik dat dit probleem al snel zou zijn opgelost.
Maar ze had een hele goeie reden om thuis te willen blijven en ik kon er niets tegen in brengen. Ik vond het alleen niet leuk en daar heb ik toch wel de hele week last van gehad. Je mist gewoon iemand. Je mist haar de hele dag als je met de andere twee meiden op stap bent. Je bent zo gewend om naar drie meiden te zoeken, te zorgen dat je ze bij je hebt. Drie meiden die je aandacht vragen, ga zo maar door. Als we iets bijzonders zagen wilde je dat zij het ook gezien had. Toen we een bedelende vrouw zagen hebben we die maar uit haar naam geld gegeven omdat we wisten dat we er niet voorbij zouden zijn gekomen als zij erbij was geweest. (Sol heeft echt een heel zacht en gevoelig hartje). We hadden er alle vier last van, het lag echt niet alleen aan mij.
Solange zelf had het zo druk met oefenen dat zij het pas tegen het eind zwaar kreeg. Toen ging ze wel dagen tellen en wilde ze ook wel weer heel graag bij haar mama zijn (gelukkig :-D ) Ze heeft het wel super naar haar zin gehad bij opa en oma en die hebben heel goed voor haar gezorgd. Ze kon met andere mama's mee rijden naar Amsterdam dus dat scheelde opa een heleboel tijd en in Amsterdam was het één groot feest. Het werd voor haar een werkweek van 21 uur dans maar het meisje bleef maar "Shine-en" en vond het nooit een probleem om vroeg haar bed uit te moeten om weer om 09:00 uur in Amsterdam te zijn.
Maar terug naar onze cruise. Daar wil ik toch wel het een post over kwijt al gaat deze blog eigenlijk alleen maar over Amerika. Een post met daarin de hele vakantie doorgelopen
De rederij was nieuw voor ons. Na de eerste keer met Royal Caribean en de tweede keer met The Disney Cruise Line was dit schip weer een nieuwe ervaring. Er waren toch wel een paar zaken waar we het een beetje moeilijk mee hadden. Als eerste kwamen er in elke haven nieuwe mensen aan boord en gingen er mensen van boord. Dat bleef de hele week zo doorgaan zodat je niet echt een gezamenlijk startpunt had. Dit leverde ook elke dag koffers in de gangen en mensen die van boord af werden geleid. Ook hadden de obers het zwaar want elke dag zaten er weer nieuwe mensen in hun station en werd het toch iedere keer wat onduidelijk wie wat had besteld wat betreft het eten en drinken. Ze kregen het de eerste dagen echt niet goed.
Iedere dag had je dus ook een "Lifejacket-drill" maar jammer genoeg was die niet iedere dag hetzelfde. Bij onze aankomst lag er een papiertje in onze cabin dat we om 17:00 uur ons in het theater moesten melden met ons reddingsvest.
Dat was bekend want dat hebben we al twee keer eerder gehad. Dit keer moesten we aan het eind nog wel met iemand van het schip naar "onze station" lopen zodat we die in noodgevallen wisten te vinden. Alles bij elkaar duurde dit een uurtje. De volgende dag zagen we weer mensen met hun reddingsvesten lopen dus die kregen het op dezelfde manier als wij voorgeschoteld. De derde dag was het ineens heel anders. We lagen in de haven van Genua en ineens ging het alarm af op het gehele schip. Lange signalen van een hoorn en ook werd er van alles omgeroepen. Dit was echt heel duidelijk te horen op alle delen van het schip. Ook in onze cabin. Er werd in het Engels, Frans, Duits, Spaans, Italiaans, Turks, Japans en Chinees van alles omgeroepen maar wat ik eruit begreep dat dit een wettelijke oefening was. Ook verstond ik wel dat dit voor mensen was die die dag aan boord waren gekomen maar toch had ik daar mijn twijfels over. Waarom deden ze dit nu ineens zo anders? Ook moesten deze mensen niet naar het theater komen maar naar "hun station". Kenneth stond echt net op het punt om onder de douche te stappen dus die was al helemaal niet blij. Maar bij twijfel kan je maar beter even gaan kijken dus ik ging alleen met de meiden naar onze station. Zinken deden we niet want we lagen nog in de haven en alles was heel rustig om ons heen. Ik had juist buiten op het balkon zitten lezen.
Aangekomen op deze plek zaten er al een heleboel mensen met hun reddingsvest om hun nek te wachten dus wij gingen er toch maar braaf bij zitten. Wat was er toch aan de hand???? Nou helemaal NIETS!!!!!! Gewoon een normale oefening als de dagen ervoor maar dit keer deden ze hem toch net even iets anders. Zat ik daar voor niets een uur te verspillen. Toch wel jammer.
De mensen aan boord waren voor ons toch ook even wennen. Nooit geweten dat Chinezen zo ontzettend luidruchtig kunnen zijn en dat ze graag in van die grote groepen reizen. Tijdens een van onze excursies was onze gids 20 mensen kwijt, bleek één familie te zijn.
Ook die Italianen kunnen er wat van. We zagen mensen ruzie maken met de obers in het restaurant en dat werd absoluut niet zachtjes gedaan. Nergens wordt er trouwens door hen zachtjes gedaan. Hun decibellen stijgen ook boven iedereen uit. Ook lijden de meeste van hun aan het "Berlusconi-syndroom" Het maakt niet uit hoe groot of klein je bent. Ze gaan voor niemand opzij. Of je nu met een bord vol met eten staat of je probeert als kind je weg te banen naar het zwembad. Het maakt niet uit. Zij zullen niet opzij stappen. Toch wel een beetje irritant om maar zachtjes te zeggen.
Ook waren er veel Russen aan boord en die maken toch echt hun reputatie waar, waar ze ook zijn. Borden overvol scheppen ze op. Liefst nog meerdere om ze dan nog zo goed als vol weer mee terug te geven. Het is echt heel bizar om te kijken hoeveel eten die mensen op hun tafel kunnen neerzetten. Nog meer bizar is om te zien wat ze uiteindelijk allemaal nog laten staan. Voor de kinderen was het een goede les. Alles wat je opschept eet je op en je kan beter twee keer een klein beetje halen dan één keer ONTZETTEND veel.
Aan boord zelf was alles wel prima. Onze cabins waren ruim en ze waren aaneengesloten. Jammer genoeg hadden we geen "connecting-doors" maar we hadden wel een deurtje op het balkon wat open kon zodat we toch makkelijk over en weer konden lopen. We hadden nu uiteindelijk geen twee cabins nodig gehad doordat Solange niet meeging maar toen we deze reis boekten wisten we dat niet en er kunnen maar maximaal 4 mensen in een cabin. En terugdraaien ging dit ook niet meer.
Dus we hadden het zeer ruim. Ook de douche en toilet waren prima. De waterstraal van de douche was heerlijk en we hebben zeker lekker geslapen in de bedden.
Wat betreft de aankleding van de entertainment ruimtes was het wat ons betreft toch wel te kitscherig. Heel veel goud, bling-bling en glas. Niet echt onze smaak maar het was wel allemaal heel goed bijgehouden.
Wat ons wel heel erg stoorde was dat we niet overal makkelijk konden komen.
Bijvoorbeeld. Om naar het theater te komen moest je door de casino heen. Nu was dit echt een rokershol (blijkbaar mocht je daar dus wel roken) en mag dit eigenlijk helemaal niet met kinderen. Dus we moesten over onze verdieping helemaal naar voren lopen. Langs alle cabins om dan daar weer met de lift naar beneden te gaan. Ook zat er helemaal geen logica in de routes. We hebben echt een aantal keren flink moeten zoeken en met de dagen werd het maar niet duidelijker. Nou is Kenneth al helemaal geen klager want die vindt klagen helemaal niet opschieten. Maar hierover kwam zelfs uit zijn mond een negatief geluid.
Ook vonden we de winkeltjes echt heel duur. Allerlei merkkleding en tassen en dure juweliers of cosmetica artikelen. Er was een heel klein speelgoed / snoep zaakje en ook daar waren de prijzen spectaculair. Ons geld is aan boord niet uitgegeven.
Wat betreft de route.
In Marseille zijn we zelf de stad in gegaan met een bus. Die staan in de haven en zijn verbonden aan de rederij. Die brengen de mensen naar een vast punt in de stad waar je later weer kan opstappen om weer terug te rijden naar het schip. Niet echt heel goedkoop maar wel lekker praktisch want we kwamen in een haven aan waar je echt niet zomaar zelf uit kon lopen. Hier hebben we een tijdje rondgelopen. Wat ons opviel was dat er niet echt veel leuke winkeltjes waren maar dat er daarentegen wel enorm veel restaurants waren. Toch was het wel heel leuk en het was heerlijk weer.
In Genua was het weer slecht. Heel de dag door regen. Ook was een zondag en waren er ook veel winkeltjes dicht. We konden hier wel zelf van boord aflopen en zijn we na een klein kwartiertje lopen (met regen loop je toch iets sneller) bij een Aquarium uitgekomen. Dit vinden de meiden altijd heel erg leuk en je loopt er ook lekker overdekt. Prima voor regenachtig weer. Voor de rest bleef er niet veel over dus na een paar uurtjes gingen we weer terug aan boord.
In Napels gingen we met een excursie mee. Naar Pompeï. Dat was toch wel heel bijzonder hoor om daar rond te lopen. Het is wel enorm toeristisch en je loopt daar echt hutjemutje met heel veel groepen en gidsen. Maar het blijft ongelofelijk om al die Romeinse resten te zien. Wat we heel raar vonden was dat ze in een van die resten een pizza restaurant hadden gemaakt. De gevels waren nog zoals het was maar je zag dat ze daarin een hypermodern restaurant hadden neergezet. Zelfs de meiden vonden dit niet kunnen. "Dat is toch zonde dat ze dat hebben gedaan, mama. Dat hoort daar toch helemaal niet?" Nee schat daar heb je gelijk in. Je kan best wel een paar uurtjes zonder een pizzapuntje.
Ook reden we op weg daar naar toe door Oost Napels. Volgens onze gids was dit niet te vergelijken met West Napels want daar was alles veel mooier, ruimer maar vooral ook schoner. Nou dat kan bijna niet anders. Wat was het daar vies. Ontzettend veel straatvuil en onkruid overal. Half vervallen gebouwen, bij elkaar getimmerde troep noem maar op. Onze tafelgenoten bij het diner kwamen uit Portugal (hele aardige mensen) en die vonden het ook ongelofelijk hoe vuil en kapot alles eruit zag. Maar Pompeï zelf (als je alle toeristen en pizzarestaurant wegdenkt) is zeker een aanrader. Heel bijzonder om dat te zien.
De volgende stop was Messina. Ook hier konden we zelf van boord en zijn we met een hop-on hop-off bus een rondritje gaan maken. Niet weten dat dit eigenlijk een heel klein plaatsje was want we waren in minder dan een uurtje klaar. Dat was wel een beetje een tegenvaller. We wilden wel wat meer zien maar echt veel meer dan dit was er niet in Messina.
Wel hebben we ook enorm moeten lachen. Yentle had wel trek in een Latte van de Starbucks. Dus we vroegen aan iemand of die een Starbucks wist. Natuurlijk weten we best dat Starbucks zeker nog niet overal een filiaal heeft (het heeft in Nederland ook lang op zich laten wachten) maar die vrouw stond ons echt als een groot vraagteken aan te kijken. Ze had geen idee waar we het over hadden. "That's a coffeeshop" zeiden we ter verduidelijking. "Ohhhhh a coffeeshop!!! There's one around the corner en more at the end of the street" Tja, daar is voor Starbucks denk ik nog een hoop terrein te winnen. Naamsbekendheid is daar nog niet echt doorgedrongen.
Toen kwam onze laatste plaats. Tunis. Het was wel heel leuk om de stijlen te zien veranderen. Tunis is echt Oosters en dat hebben ze in de haven ook goed ingezet.
Aan boord hadden we besloten om met een familytour mee te gaan omdat het tweede gedeelte vast heel leuk voor de meiden zou zijn. We zouden naar city of Science gaan en dat zou echt heel leuk zijn voor de kinderen. Ze zouden zelf ook dingen kunnen doen. Het eerste gedeelte was de Medina. Ik had nog gevraagd of dit alleen achter de gids aanlopen zou zijn of zouden we toch ook nog wat vrijheid krijgen. Nee dat zou geen probleem zijn. Dat viel zeker te regelen. Nou deze excursie viel op alle fronten enorm tegen. In de Medina was er helemaal geen vrijheid wat betreft de gids want die heeft ons alleen maar meegenomen naar zijn vriendjes waar ik zelf kon zien dat hij een percentage ontving van de verkoop. Aan het eind werd er even afgerekend. Bij het derde bezoek liep dit blijkbaar niet zo soepel want toen waren we ineens onze gids in zijn geheel kwijt en zijn we als groep zelf maar op zoek gegaan naar onze bus. De gids kwam uiteindelijk later weer tevoorschijn.
Een nog grotere teleurstelling was de City of Science. We kwamen er niet achter of deze "City" nu in opbouw was of juist in verval aan het raken. Het was in ieder geval totaal verlaten op een paar werklui na die het heel moeilijk vonden om met zijn drieën een deur op te hangen. Ze waren bezig toen we aankwamen en toen we weggingen hing hij nog niet. Je kon echt wel opbouwwerkzaamheden zien. Maar de toiletten en de cafetaria waren echt vervallen en smerig. Door het kwijtraken van onze gids waren we blijkbaar wat later dan gepland. Hij liep ons vreselijk op te jagen naar een grote blauwe bol waarin we konden.
Daar waren allemaal stoelen als in het Omniversium en hebben we een half uur naar een film zitten/liggen kijken die tegen het plafond werd afgedraaid over de planeten. Het ontstaan, welke planeten er zijn, welke manen erom heen draaien. Alles was in het Engels. Het was op zich nog wel redelijk interessant maar daar moest je wel de Engelse taal goed machtig zijn. Er werden behoorlijk wat moeilijke woorden in gebruikt die Yentle met haar basisschool Engels echt niet kon volgen. Ik kon alles wel goed volgen en het hielp natuurlijk wel dat je zelf toch ook wel het een en ander van het zonnestelsel af weet. Maar voor die meiden was het echt een groot mysterie. Die konden het allemaal niet echt volgen. De film zelf was daardoor ook echt wel saai. Na de film konden ze naar een ruimte waar ze zelf dingen konden uitproberen. Alleen jammer was wel dat daarvan meer dan de helft het niet deed. Er bleef niet echt veel over. Ze hadden trouwens daar maar een kwartiertje de tijd en werden we weer met de bus terug naar het schip gebracht. Daar konden de meiden nog voor drie hele minuten op een kameel zitten (a € 5,00) en waren we weer klaar in Tunesie.
Je begrijpt misschien wel dat we hierover toch zijn gaan klagen. Wij zijn echt geen mensen die snel onze klacht neerleggen maar dit ging echt wel heel ver. Dit was absoluut niet geschikt voor kinderen en deze tour werd verkocht als zijnde Familytour. En zo goedkoop was hij nou ook weer niet. Dat was echt een flinke teleurstelling. Niet dat het klagen ook maar iets heeft gedaan hoor. Maar als je helemaal niets zegt dan veranderd er ook nooit wat. En we hebben toch stilletjes de hoop dat voor de volgende passagiers hier iets mee gedaan gaat worden.
De dag daarna was het een zeedag. Dan kan je goed merken hoe groot dit schip is en hoeveel mensen erop kunnen. Wat was het druk.
Maar uiteindelijk hebben we een goed plekje kunnen bemachtigen en hebben we lekker een tijdje in het zonnetje gelegen. Die wel heel verraderlijk was want door het heerlijke windje ging alles veel sneller dan dat je verwachtte. Ik was dus ook behoorlijk rood aan het eind van de dag. Gelukkig trekt dit altijd mooi bruin weg maar daar moest ik toch we twee dagen op wachten.
De laatste dag was weer de vertrekdag. We kwamen om 10:00 uur aan in Barcelona. Daar gingen we als laatste groep van boord en werden we met een bus naar het vliegveld gebracht. Daar ging het al mis. De chauffeur zette ons eruit bij Terminal 1 met de mededeling dat we hier naar binnen moesten voor Transavia. Een andere Nederlander had hier nog specifiek om gevraagd en had de chauffeur er nog geld voor gegeven. Was die dus mooi even opgelicht! Dus wij met die koffers naar binnen en zoeken naar de check in van Transavia. Na een heel stuk rondgelopen te zijn, ging ik het toch maar even vragen. De dag dat die vrouw de les klantvriendelijkheid had in haar opleiding was ze waarschijnlijk ziek geweest want ze was alles behalve klantvriendelijk. Eerst vroeg ze aan me of ik wel zeker wist of ik met Transavia ging. Alsof ik uit een ei kwam of zo?! Toen ik het haar liet zien zei ze: "ja toch Transavia, nou dan zit je hier verkeerd. Dan moet je twee verdiepingen naar beneden en dan met de bus naar Terminal 2. (je hoorde haar gewoon lekker puh erachter zeggen!!!!!! grrrrrr) dus wij weer met de koffers naar beneden. Op zoek naar de bus en hup naar Terminal 2. Hier ben ik dus niet zo goed in hè. Ik wil als we naar huis gaan dit graag zonder al te veel hik ups doen. Al zou je denken dat dit de tendens is van al onze vakanties dus waarom zou deze anders zijn. Maar bij Terminal 2 aangekomen gingen we weer op zoek naar Transavia en weer konden we die niet vinden. Dus maar weer vragen. Blijkbaar was deze vrouw wel bij die les geweest en was zeer klantvriendelijk. Hetgeen wat ze alleen te zeggen had vond ik niet zo leuk. Het zou nog zeker 1,5 uur duren voordat die check in open zou gaan. Nu was daar een andere maatschappij bezig. Dus we konden ons weer op een paar stoeltjes parkeren en wachten tot het tijd was.
Waar moest je anders de koffers laten? Na een uur zei ik tegen Kenneth dat we maar naar die balies toe moesten gaan lopen om te zien of er al mensen stonden. Nou die stonden er al hoor!!! Meer dan genoeg. We konden leuk achteraan aansluiten. Twee balies waren er voor ons en laten ze er nu een ervan ook gebruiken om nieuw grondpersoneel alles te leren. Die ging dus niet snel. Wel hadden we gezien dat ons vliegtuig eerder zou vertrekken. Op onze papieren stond 16:05 uur en op het bord stond 15:40 uur. Dat was mooi meegenomen. Des te eerder waren we bij Solange. Maar voordat we de koffers hadden afgegeven waren we weer een uur verder. Gauw door de douane en naar de Gate. Maar natuurlijk had Yentle honger en om eerlijk te zijn had ik zelf wel dorst gekregen. Dus bij Burger King maar gauw een hapje eten. Dat konden we net halen. Ook hier was de balieservice niet echt het snelst dus we werden nog wat meer gehaast. Aan tafel alles snel neergezet en ik wilde het plastic van mijn rietje afhalen. Dit plastic was echter van zeer goed materiaal en wilde niet heel snel gescheiden worden. Met een flinke ruk werd dit probleem snel opgelost. Jammer was alleen wel dat ik hiermee flink hard tegen mijn cola beker aan sloeg waarna de gehele inhoud op Mea neer kwam. Die was dus van top tot teen flink nat van de cola. Gloeiende gloeiende gloeiende!!!!! Zo kan ze er niet bij lopen. Dus die allerlaatste slok die nog in mijn beker zat naar binnen gegoten en gauw op zoek naar een kinderkleding winkel. Daar vlak bij zat een Mango en die is niet echt goedkoop maar ik zag dat ze ook een kinderafdeling hadden dus wij toch naar binnen. Nou vielen die prijzen daar even mee zeg! Heel leuk. Was wel uitverkoop maar Mea hebben we voor € 15,-- helemaal in het nieuw kunnen steken. Jammer dat we niet meer tijd hadden want dan had ik voor mezelf vast ook nog wel een leuk outfitje bij elkaar kunnen vinden. Weet het zeker!!!
Haar oude kleding hebben we maar achtergelaten. Dat was echt niet meer te doen. Toen gauw naar de Gate. We hadden M3. Blijkbaar schijnen de Spanjaarden daar genoeg aan te hebben maar als dan blijkt dat daar bij M3 dan nog 5 of 6 gates aan vast zitten wil ik toch meer duidelijkheid hebben over welke we dan precies nodig hebben. Toen ik dit nog zoekende was liep er een Nederlands stel langs ons die ons al lopende toeriepen dat we naar Gate 35 toe moesten. Ook zij hadden lopen zoeken maar hadden het net gevraagd. Blijkbaar straalde het echt van ons af dat we Nederlanders waren. Aangekomen stond er al "Last Call" op het bord en toen we het vliegtuig binnen stapten zat deze al zo goed als vol. Maar gelukkig kwamen er na ons nog meer mensen naar binnen dus ze hadden niet helemaal alleen op ons hoeven te wachten.
De vlucht naar Amsterdam duurt gelukkig kort en voor je het weet wordt de landing alweer ingezet. En zoals vertrouwd regende het ook nu weer.
Dat geeft echt een gevoel van thuiskomen. Het is nog niet anders geweest. Voor de rest ging alles gelukkig goed, koffers zonder problemen gekregen en ook makkelijk door de douane. Gauw naar P3 voor de auto en toen met gierende banden naar huis. Naar mijn meisje!!!! Wat een heerlijk gevoel om die weer in mijn armen te hebben en een door dolle hondje om ons heen hebben te springen.
We hebben een fijne week gehad waar we een hoop landen hebben gezien. We hebben het goed gehad met ons vieren maar ik was blij dat hij voorbij was. Deze vakantie had toch een te groot zwart randje voor mijn smaak.
